И Латас сит, и ВМРОвците на број

Немам обичај да ги следам активностите на Латас, оти во земјава не постои поголем спинер од него. Ама, денес случајно наидов на неговата колумна „Пораки“ и одлучив да ја прочитам.

И има што да видам. Од последниот пат кога прочитав негова колумна (2009 г.), човеков ептен збрлавел. 

Не ме изненади што во текстот ги обвинува сите неистомисленици на газда Ѕинго и другар му Грујо. Тоа е веќе видена и добро позната тактика, која ја применуваат и останатите негови колеги спинери.

Не сум изненадена ниту од тоа што Латас ги напаѓа претставниците на ЕК, европратениците, еврокомесарите, во суштина сè поврзано со Европската Унија. Познато е и дека со ваквите негови изјави Латас веќе некое време се обидува да ја дисквалификува Македонија од трката за влез во ЕУ.

Ќе се обидам да замижам пред фактот што текстот изобилува со правописни и граматички грешки, вулгаризми, турбо фолк и небулозни невистини. Сето ова претставува сериозен проблем кој ја уназадува нашата култура, ама за жал не е најопасниот удар кој новинаров ѝ го задава на македонската нација.

Сепак, не можам да замижам на насилничката, националистичката и србоманската реторика со која се служи. Не можам ниту да му простам што јасно и отворено се обидува да го наруши мирот во земјава и да предизвика меѓуетнички тензии.

Латас му објави (за сега вербална) војна на коалициониот партнер на Груевски – Али Ахмети. Да, тоа е истиот оној партнер со кој пред некој месец Грујо мирно се спогоди и договори да продаде неколку значајни македонски интереси, а за возврат си остана во премиерската фотелја.

Очигледно за Латас е во ред пазарењето со националните интереси, но не и обезбедувањето на македонската територија преку влез во НАТО, или покачувањето на македонскиот стандард преку влезот во ЕУ. Па, затоа „експертов“ предлага да почнеме нова војна. Да заборавиме на сиот напредок кој сме го постигнале на план на меѓуетничка соработка и мултикутурно општество, вели Латас.

Од целата негова колумна, ништо не ме запрепасти толку како неговиот предлог да сме се вклучиле во сојуз со Србија со цел да го побиеме албанскиот фактор (?!).

Како оди тоа негово „решение“ во прилог на зачувувањето на македонскиот идентитет, за кој Грујо тврди дека ревносно се бори?!? Како тоа негово решение ќе помогне да се зачуваат границите и суверенитетот на нашата земја? Како тоа ќе помогне да се покачат македонските плати, да се зголемат правата на македонските граѓани? Како тоа ќе ја направи Македонија влијателна земја?

Ма, гајле му е на Латас за македонскиот идентитет, за интегритетот и стандардот во земјава, гајле му е на него за Македонија воопшто.

Си кажа тој – сака Македонија да ја види во Србија. За господинот Павловиќ важен е само српскиот национализам и шовинизам. Уште во срце си ги носи идеалите на Милошевиќ за Голема Србија.

Колку што му е гајле на него, толку им е гајле и на челниците на ДПМНЕ. На нив им се важни само нивните фотелји. Фотелјите им се важни и на ДПМНЕвските полтрони кои во текот на работното време позитивно го оценуваат и коментираат под текстот на Латас. Веќе не знаат кој став да го заземат луѓево, ама не им е ни важно. Напаѓаат сè и сешто, без грижа на совеста дека со таквите постапки го поткопуваат интегритетот на земјата. Сè ќе сторат само да ја задржат фотелјата и да си земаат плата од буџет.

Ако продолжат вака, ни отиде државата јабана. Ниту еден Македонец кој ја сака својата земја не смее тоа да им го дозволи. Има начин да го отстраниме туморот ДПМНЕ од државата пред да почне да метастазира. Од нас зависи. Треба само да се приклучиме.

Излегување од плакарот

Пред десетина дена од „плакарот“ излезе Закари Квинто. Актерот познат по улогите на Спок во „Ѕвездени патеки“ и Сајлер во „Херои“ долги години одбиваше да зборува за сопствената сексуална ориентација, но самоубиството на еден младич го натера да се декларира како хомосексуалец. Честитки за храброста која ја смогнал.

Овој октомври уште една личност излезе од еден поинаков „плакар“. Приказната за ова излегување е нешто поинтересна од онаа за Квинто.

Таа приказна започнува со младиот, надежен политичар од Македонија - Груевски. За време на предизборната кампања во јуни 2006, новоименуваниот лидер на ДПМНЕ ја напаѓа власта за „анемичноста“ во приближувањето кон ЕУ. На про-европски ориентираното мнозинство му ветува економска преродба и брз влез во НАТО и ЕУ. Успева да ја добие власта и сите очекуваат да почне неговата „магија“.

Но, наместо да ги исполни своите ветувања, тој почнува да се занимава со ширење национализам, саморекламирање, прескапи кампањи, популистички мерки.

Неговата Влада го докусури македонското судство, ја партизира администрацијата, го притисна независното новинарство, ги прогони неговите неистомисленици, ја угнети слободата на говор, ја зголеми сиромаштијата, ја зголеми меѓуетничката тензија. Со секој нов извештај на ЕК, премиерот добиваше сериозни забелешки за овие негови (не)намерни грешки, кои ниту еднаш не се обиде да ги отстрани.

Минуваа недели, месеци, години во кои Груевски со секој свој потег ја уназадуваше својата земја и го сопираше нејзиното патување кон Европа. Со години премиерот ги уверуваше неговите сограѓани дека прави сè за да ја однесе земјава во Македонија. Некои му веруваа. За сето тоа време, тврди дека ја води земјата по патот кон ЕУ, иако со неговите постапки на сите им се чини дека го прави спротивното. Слатки се парите од европските фондови, поарно е да се премолчат вистинските ставови, отколку да се изгуби шансата да се трошат.

Сепак, неодамна се покажа дека неговата европска определба била само декларативна и ништо повеќе. По последниот извештај на ЕК на сите им стана јасно дека ЕУ нема да нè прифати токму заради Груевски.

Извештајот на ЕК го натера Груевски да излезе од „плакарот“. Сфати дека е залудно да лаже за својата политичка ориентација. Нема потреба да се претставува како нешто што не е. Отворено и пред сите призна дека не е европски ориентиран. Дека не го интересира привлечниот и убавиот статус на земја членка на ЕУ. Заинтересиран е само за својот сопствен статус - премиер на изолирана земја, во која од ден на ден расте сиромаштијата, корупцијата, меѓуетничката тензија, а се намалува безбедноста, перспективноста, демократијата.

Добро е што конечно призна како стојат работите. Сега останува на сите македонски граѓани да одлучат дали ќе го поддржат Груевски и со тоа ќе ја одберат еврофобичната страна, или ќе го отфрлат евроскептицизмот и ќе се одлучат за опцијата која ќе ја внесе Македонија во ЕУ.

Среќно на сите!

„Оваа година октомври има 5 понеделници, 5 саботи и 5 недели. Ова се случува еднаш на секои 823 години! Ова се нарекува „многу пари“. Потоа копирајте го и поставете, а парите ќе пристигнат во рок од четири дена. Врз основа на пророштвото на Кинезот Фенг Шуи. Кој нема да копира, ќе биде без пари. Копирајте во рок од 11 минути од читањето. Среќен е оној кој е роден во овој месец“.

Овој спам, кој проструи пред неколку дена на Фејсбук, уште еднаш ме убеди дека сум опкружена со летаргични конформисти. Очигледно оние кои го копирале спамот на својот статус тоа го направиле автоматски, небаре се машини. Не знам дали од безидејност, или неупатеност, или навика, или мрза, луѓево воопшто не се обиделе да пресметаат дека од  последниот пат кога октомври имал по 5 саботи, недели и понеделници, до сега минале само 7, а не 823 години.

Општеството ни е помодарско. Кога еден ќе објави нешто, тоа го прават сите, без да размислат. Доволно е само еден Фејсбук пријател да напише „Почивај во мир, Стив Џобс“, па сите да почнат со постирање жални фацички и солзички за иноваторот за кој до вчера не знаеја дека постоел. При тоа, не им текнува да прочепкаат по интернетот, па да видат дека генијалецот не само што зад себе има значајни технолошки остварувања, туку и армија експлоатирани Кинези кои работат 18 часа дневно во фабриките кои токму тој ги создаде.

Луѓето имаат капацитет, ама како да не сакаат да размислуваат со својата глава. Претпочитаат некој да им соџвака, па тие само да голтнат; сакаат некој со инка да им го стави во глава она што „треба“ да го знаат. И затоа се запознаени со она што НЕКОЈ сака да го знаат.

Опасен е конформизмот кој владее во нашето општество. Некои велат дека е продукт на долгогодишната транзициска голгота, ама мене ми се чини дека е нечиј успешен проект за перење мозоци. Во секој случај, конформизмот е сеприсутен во нашава држава, се прели во сите возрасни, интелектуални и професионални структури.

Во изминативе неколку години секакви дезинформации, „кромид“ вести проструија во јавноста и беа прифатени како вистинити.

Луѓето не се задлабочуваат во веста која ја слушаат, не ги интересира позадината на настанот. Кај нив нема место за сомнеж.

Затоа здраво за готово си сфатија дека Дуле Млекарот бил нарко дилер; дека Груевски слушал техно и изнајмувал велосипед; дека Анџелина Џоли паднала од јахта и се удавила; дека Бранко е крив за сѐ; дека Мартин Нешковски починал од природна смрт; дека СДСМ е целосно одговорен за политиката која земјава ја води во изминативе 20 години.

Живееме во такво време и таква држава, што сме принудени да внимаваме на сѐ што се случува околу нас. Постојано да ни бидат „отворени четири очи“, како што велат повозрасните.

Конформизмот и потчинетоста ве успаа. Полесно е да ги набљудуваш настаните, а не директно да се вклучиш во нивното проследување. Оддалечете се од удобноста на летаргичноста, охрабрете се и тргнете во потрага по вистината. Самите истражувајте, самите согледувајте ги ситуациите од повеќе аспекти, самите доаѓајте до заклучоци.

Ако не го сторите тоа, самите ќе бидете виновни за сопственото пропаѓање.

Од протести до протести

 Во Тотенхем, Лондон, момчето Mark Duggan било застрелано од страна на полицаец. Тоа предизвика масовни протести. Илјадници луѓе протестираат. Има сличности меѓу лондонските и скопските протести, ама има и големи разлики.

1. Иво Котевски не работи во Scotland Yard и не излезе да каже дека Mark Duggan починал од природна смрт.
2. Владејачката партија во Британија (Конзервативната), не е ВГНЕЗДЕНА во полицијата, како што е случајот кај нас.
3. Протестантите во Скопје не палеа автомобили, автобуси и згради, не маваа по полицајците со шишиња и цигли. Протестите во Скопје беа мирни, додека во Тотенхем веќе 42 од протестантите се приведени, а 26 полицајци се повредени.
4. Медиумското покривање на настаните од страна на BBC е фантастично, неспоредливо со она на Шител. Сепак споредба беше направена. Погледнете ја споредбата на овој линк http://issuu.com/cackovski343/​docs/bbcvssitel

5. Во Лондон сѐ уште не се појавила некоја си Билјана да организира контра-протести пред опозициската Лабуристичка партија, како што беше случајот во Скопје.

Надежта, сепак, им умира!

ДПМНЕ-вците треба добро да се подготват за поразот кој ги очекува, но тие уште се надеваат дека работите во последен момент ќе се свртат во нивна корист. Очигледно е дека во последните месец дена тие се водат по максимата „Надежта последна умира“.

Се надеваат дека народот ќе заборави на милионските суми потрошени на споменици; на понижувањето на тутунарите, лозарите, сточарите, оризарите. 


Се надеваат дека народот нема да се сети на „Сведмилк“. 

Се надеваат дека народот нема да им замери што го уништија здравството, што ја деградираа универзитетската диплома, што го уништија образовниот систем. 

Се надеваат дека народот ќе им прости што заради огромниот број нововработени партиски војничиња во јавната администрација се уназадува нашата евроинтеграција.

Се надеваат дека народот ќе заборави дека сме први во сиромаштија и први по стапка на невработеност. 

Се надеваат, ама попусто.

И наместо да го поправат лошиот впечаток кој го оставија кај Македонците, наместо барем малку совесно или скромно да се однесуваат, тие се обидуваат своите црнила да ги сокријат со оцрнување на противникот.

Нивната намера не е да тераат кампања на самопромоција (оти што ли би промовирале, пустите тие?), туку антикампања. Одлучни се противникот да го оцрнат без аргументи.

Не им успева, затоа што рејтингот на противничката партија веќе подолго време забележува само раст, а нивниот упорно и вртоглаво паѓа.

Коси кубат што во текот на изминатите неколку години залудно потрошија толку народни пари на оцрнување на Бранко Црвенковски, а СДСМ ги зезна и за премиер ја кандидираше Радмила Шекеринска. Се обидуваат сега и неа да ја дискредитираат, но жената си ја ужива безусловната поддршка и на граѓаните, а богами и на меѓународната заедница.
Мислат дека три пати изговорената лага станува вистина, ама забораваат дека од нивните погани усти и вистината излегува горчлива.

Не знаат повеќе на која карта да играат. Се обидоа со клевети, лажни обвинувања, сега почнаа и со закани, уцени, па и тужби.

И од ден на ден изјавите на нивните највисоки партиски функционери стануваат сè поапсурдни и сосема нерелевантни. Наместо да одговараат на прашања, наместо да се одбранат од нападите, наместо барем да се обидат да докажат дека тие се во право, тие шутираат топки, лопатарат, отвараат тезги, канти и чешми. 

Самите од себе направија предмети за подбив и иссмејување.

Можеби се надеваат дека така ќе освојат повеќе гласови... Можеби си мислат дека Македонците го сакаат нивниот црн хумор. И за тие нивни надежи важи исто како и за претходните – во вода ќе им пропаднат.

Ништо не остана од семакедонската поддршка за ВМРО ДПМНЕ, од нивното водство од 3:1, од нивните ветувања, од нивните „залагања“. Им остана само надежта. Ама и таа им умира.

Високо образование на ниски гранки

За некои, високото образование е начин за стекнување со квалитетно знаење, искуство, оспособување во одредено поле, сопствено подобрување.

За ВМРО ДПМНЕ, високото образование е пералница за пари. Тие не вложуваат во изградба на нови универзитетски објекти. 
Поисплатливо за нивните функционери е да изнајмат зграда од приватно лице и за неа да плаќаат 15 000 евра месечно. При тоа, со сопственикот на таа зграда склучуваат десетгодишни договори. За изнајмување простор во период од десет години трошат 1.8 милиони евра. Многумина ќе речат дека тоа се нерационални трошоци: колку ли објекти можат да се изградат за тие 1.8 милиони евра?!? Но, за мал број луѓе, тоа претставува мошне исплатлива инвестиција. Ете, таков е случајот со Кампус 4 на УГД.

Факт е дека ВМРО ДПМНЕ на високото образование гледа само преку призмата на парите. Откако тие се на власт, направија сè за да го намалат квалитетот на образованието, а да ги зголемат трошоците за студирање.

Никогаш порано студентите не плаќаа за добивање потврди, за пријавување семинарски, истражувачки трудови и слично. 
Минимални беа сумите за добивање уверенија, пријавување испити, казнени сесии. Сега цените на истите се за 300 % поголеми од оние пред 2006 година.

Поразителен е и фактот што студентите плаќаат за функционирањето на студентски парламент, чии членови никој не ги знае, а се избирани во ОК на владејачката партија. 

Студентите плаќаат и за студентски правобранител, кој на УГД сè уште не е (јавно) избран.

Важно им е само да го испразнат плиткиот студентски џеб.
Остана само уште воздухот да им го наплатат.

Од друга страна, на студентите им го ускратија правото на студентски кредит, а стипендиите доцнат со години.
Најжално од сè е што сите тие пари се фрлени залудно. Откако се на власт, ДПМНЕ навлегоа во автономијата на сите универзитети и системски го уништуваат квалитетот на високото образование. 

На факултетите вработија свои (неспособни) кадри. Предност имаат оние со партиска книшка, а не лицата со докторат. Затоа на УГД е реткост да се види некој професор доктор по која било наука. Сите се тазе магистри (со магистратура заслужена исто како и онаа на премиерот).

Самите студенти се жалат дека често пати се случува тие да ја владејат материјата подобро од нивните асистенти. Тоа е сосем природно, кога ќе се земе предвид дека асистентите потрошиле многу повеќе време на партиски собири и митинзи, отколку пред компјутер, пишувајќи ги своите дела.

Преку зголемувањето на студентските трошоци и инсталирањето партиски кадри, ВМРО ДПМНЕ се обидува да создаде генерација на покорни морони. 


За наша голема среќа, во таа намера владејачката партија НЕМА да успее. 

Македонскиот студент по придрода е траежлив, трпелив и пасивен, но со мера. 

На ДПМНЕ-вските обиди за студентско отупавување и манипулирање, македонскиот студент ќе остане имун и ќе одговори со борба. 

Малубројните ДПМНЕ-вски полтрончиња или силната студентска маса!?! 

Уште од сега е јасно дека вторите победуваат!

Приказна со ликови во споредна улога

Мали, ситни и тотално небитни. Со несоодветно образование, без некои особени човечки квалитети. Добри се само во лепење плакати.

Заробени во сопствениот медиокритет, животните постигнувања и остварувања им се под вообичаениот просек. Познавањата од сите области им се ограничени: го знаат само тоа што партијата им го кажува.

Никогаш во ништо не биле важни. Во средно или на факултет не можеле да се истакнат ниту во училишните, ниту во чаршиските клупи. Секогаш под просекот. Секогаш ликови во споредна улога.

Tакви добиваат работни места во администрација деновиве. Не се потковани ни на образовен, ни на друштен план, ама тоа одамна престана да биде важен критериум за вработување. Си имаат луѓево портокалова книшка, а тоа им е и повеќе од гарант за стекнување со административна фотелја... или можеби само административно местенце за стоење. Голема работа што нема место за седење и што нема работа за која тие се квалификувани. Клатат врата и си земаат плата, дебела (и незаслужена) плата.

Ги вработија, па веднаш почнаа да си ги лечат комплексите на пониска вредност. Си мислат дека сиот свет им припаѓа. Силни се и ним никој ништо не им може.

За вообразеност пример земаат од партискиот им лидер. Видела жабата го потковуваат коњот, па и таа кренала нога.

Не сфаќаат дека воопшто не излегле од концептот на нивното постоење, дека сѐ уште се ликови во споредна улога. Не сфаќаат дека се само гласачка машинерија, која Груевски ќе ја напушти и заборави во моментот кога ќе ги изгуби изборите.

Со своето примитивно однесување, недостаток на вкус и со вродената неспособност претставуваат срам за администрацијата, а со својата многубројност се пречка за македонската евроинтеграција.

Споредниве ликови уште не знаат дека личните проблеми се лечат на психијатар и на сопствен трошок, а не во администрација и на сметка на државата.

Сакале или не – тоа ќе го научат на наредните избори.